του Γιάννη Παπουτση Την εβδομάδα που μας πέρασε, το Endgame έγινε η ταινία με το μεγαλύτερο boxoffice άνοιγμα στην ιστορία του κινηματογράφου. Λογικά μέχρι το τέλος των προβολών του στις αίθουσες θα έχει γίνει η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών, με εισπράξεις που θα αγγίζουν τα 3δις δολάρια σε όλο τον κόσμο. Ποσά αστρονομικά, που κάνουν πολλούς ν’ αναρωτιούνται πως γίνεται να μιλάμε για κρίση στον κινηματογράφο όταν μία μόνο τανία κάνει 3δις δολάρια εισπράξεις.  Η ουσία του προβλήματος όμως βρίσκεται ακριβώς εκεί. Το 2008, με την προβολή του πρώτου Iron Man, η Disney ξεκίνησε μια σειρά ταινιών που έμελλε ν’΄αλλάξει την ιστορία του κινηματογράφου. Αυτό που ξεκίνησε ως ποπ κουλτούρα των κόμικ δεν έγινε μια απλή μεταφορά στη μεγάλη οθόνη όπως παλαιότερα, αλλά ένα αυτόνομο φρανσάιζ με δυναμική που καθίερωσε το είδος ως τον βασικό χρηματοδότη μιας βιομηχανίας που βρίσκεται σε ένα ιστορικό μεταίχμιο. Σε μια εποχή που το Netflix έκανε δειλά την πρώτη του εμφάνιση, η Disney άρχισε να κόβει εισητήρια που έκαναν τους αιθουσάρχες να χαμογελούν από χαρά κάθε φορά που …

του Γιάννη Παπουτσή Τοποθετημένο στις σύγχρονες παραγκουπόλεις του Λιβάνου και με ένα χαρισματικό καστ νεαρών ηθοποιών, η ταινία κέρδισε το βραβείο επιτροπής στις Κάννες, ενώ στα φετινά βραβεία Όσκαρ στάθηκε επάξια δίπλα σε ταινιες όπως το Roma και το Cold War, σε μια αναμφίβολα καλή χρονιά για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Το Καπερναούμ διηγείται την ιστορία ενός μικρού, ατίθασου παιδιού που αφού βρεθεί στη φυλακή για μια σκληρή για την ηλικία του πράξη, τότε με τη βοήθεια μιας δικηγόρου θα μηνύσει τους γονείς του ώστε να σταματήσουν να κάνουν παιδιά. Πριν φτάσει σε αυτό το σημείο, ο μικρός Ζάιν θα περάσει την δική του περιπέτεια, ανάμεσα σε έναν σκληρό κόσμο εκμετάλλευσης και ανέχειας, η οποία θα τον βγάλει ακόμα πιο ώριμο και συνειδητοποιημένο. Η Ναντίν Λαμπάκι δημιουργεί μια εξαιρετικά καλαίσθητη ταινία μέσα σε έναν άσχημο καμβά. Η δύναμη της ταινίας όμως είναι ουσιαστικά και η αδυναμία της. Το μοναδικό ψεγάδι που μπορείς να εντοπίσεις στο Καπερναούμ, είναι ακριβώς στο ότι φαίνεται ότι είναι φτιαγμένο για να συγκινήσει, χωρίς αυτό να σημαίνει φυσικά πως δεν το καταφέρνει. …

του Γιάννη Παπουτσή Παιδί του σπουδαίου πολωνικού κινηματογράφου (αν και έχει περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Λονδίνο), άξιος συνεχιστής του Βάιντα και του Πολάνσκι, ο Παβλικόφσκι τα τελευταία χρόνια έχει κρατήσει ψηλά την σημαία της ευρωπαικής αισθητικής και επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη με έναν καλλιτεχνικό θρίαμβο. Σεξπιρικά εμπνευσμένο σενάριο, πλάνα βγαλμένα από ένα σινεμά που αναπολεί την ίδια του την ύπαρξη και πρωταγωνιστές που τιμούν την αμφιβολία των χαρακτήρων, σε μια ταινία που μας μεταφέρει στην Πολωνία της δεκαετίας του ’50. Ο Βίκτορ, μουσικός και κυνηγός ταλέντων στην κομμουνιστική Πολωνία γνωρίζει σε ένα επαγγελματικό ταξίδι του την Ζούλα. Φιλόδοξη και γοητευτική, θα γίνει μέλος της καλλιτεχνικής ομάδας του Βίκτορ και μαζί θα γυρίσουν τη χώρα κάνοντας παραστάσεις. Οι δυο τους θα ζήσουν ένα δυνατό και θυελλώδη έρωτα που θα τους οδηγήσει στα άκρα, θα τους κάνει να παλέψουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες και στο τέλος θα τους φέρει αντιμέτωπους με την υπαρξιακή τους αναζήτηση. Ο Παβλικόφσκι για ακόμη μια φορά εντυπωσιάζει με τις εικόνες του. Αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους εν …

Μετά την πρεμιέρα της τον Δεκέμβριο στις ΗΠΑ, η νέα ταινία του Kenneth Branagh All is True συνεχίζει τις προβολές στην Αγγλία από 8 Φεβρουαρίου. Η ταινία είναι ένα πορτρέτο του William Shakespeare στα τελευταία χρόνια της ζωής του. Βρισκόμαστε στο 1613, και το Globe Theatre, το θέατρο που ιδρύθηκε από τον θίασο του Shakespeare το 1599, έχει καταστραφεί από πυρκαγιά. Ο Shakespeare επιστρέφει οριστικά στην γενέτειρά του, το Stratford, και στην οικογένειά του που έχει για χρόνια παραμελήσει. Παρακολουθούμε να ξετυλίγεται το οικογενειακό δράμα όπου ο Shakespeare προσπαθεί να διαχειριστεί την σχέση του με την σύζυγό του Anne Hathaway, τις κόρες του Judith και Susanna, καθώς και τον θάνατο του γιου του Hamnet.  Πολλά έχουν γραφτεί πρόσφατα για το κατά πόσο τα στοιχεία της ταινίας είναι πιστά στην ιστορική πραγματικότητα, και οι συγκρίσεις είναι πάντα ενδιαφέρουσες για τις εκ των έσω πληροφορίες που δίνουν σχετικά με τη ζωή των εικονιζόμενων προσώπων. Η ταινία παρόλα αυτά δεν επιχειρεί να λειτουργήσει ως ιστορικό ντοκουμέντο, αλλά ως το πορτρέτο ενός επιτυχημένου επαγγελματικά καλλιτέχνη, που βρίσκεται αντιμέτωπος με μια οικογενειακή ζωή γεμάτη …

Μπορεί κανείς κυριολεκτικά να χαθεί προσπαθώντας να προσανατολιστεί στο χώρο του πολωνικού animation. Είναι δεκάδες οι νέοι και παλιότεροι δημιουργοί που από τις αρχές του 20ου αιώνα έχουν εξελίξει το είδος, τόσοι που τολμώ να παραπέμψω στον παρακάτω οδηγό που προτείνει η ιστοσελίδα Culture.pl Σαν εισαγωγή στα επιτεύγματα του είδους μπορεί να δει κανείς την βραβευμένη με Όσκαρ μικρού μήκους ταινία Tango (1980) του Zbigniew Rybczyński. Χαρακτήρες πηγαίνουν κι έρχονται, επαναλαμβάνοντας ad nauseam τις ίδιες κινήσεις σαν τελετουργικό της καθημερινής ζωής: ένα αγόρι που παίζει με μια μπάλα, μια μητέρα που θηλάζει το μωρό της, ένα ζευγάρι που ερωτοτροπεί, ένας υδραυλικός και πολλοί άλλοι συνθέτουν ένα μωσαϊκό κοινωνικών ρόλων. Και το Paths of Hate (2010) του Damian Nenow, κι αυτό πολυβραβευμένο – με εντυπωσιακές σκηνές εναέριων μαχών και καινοτόμα 3D γραφικά – μιλάει για τους “δαίμονες που κοιμούνται βαθιά στην ανθρώπινη ψυχή και έχουν τη δύναμη να βυθίσουν τον άνθρωπο στην άβυσσο του τυφλού μίσους, της οργής και του θυμού”.

του Γιάννη Παπουτσή Αυτό το άρθρο ξεκίνησε να γράφεται ως μια κριτική στην ταινία the Ballad of Buster Scruggs των αδερφών Κοέν. Είμαστε και επίσημα σε προ-οσκαρική περίοδο και με τα Χριστούγεννα προ των πυλών, τα στούντιο κρατάνε τα βαριά χαρτιά τους για τις ημέρες που έρχονται. Έτσι κι εγώ το έριξα στο Netflix. Άλλωστε εγώ και άλλοι 134 εκατομμύρια άνθρωποι εκτιμάμε το υλικό που ανεβάζει καθημερινά, και μαζί με μας το ίδιο φαίνεται να κάνουν ένας – ένας και οι πιο δύσπιστοι της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Όπως ανέφερα  και παραπάνω, με τις κινηματογραφικές επιλογές μου περιορισμένες, αποφάσισα να δω κάτι στο Netflix. Σαρώνοντας το ηλεκτρονικό του βίντεο κλάμπ, συνειδητοποίησα ότι δεν έχω δει την τελευταία ταινία των λατρεμένων αδερφών Κοέν. Τέλεια είπα. Χιούμορ, βλακεία και απληστία. Ποιος δεν έκανε καλό σινεμά με τουλάχιστον ένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Τα αδέρφια από τη Μινεσότα τα λάτρευα πάντα γιατί είχαν και τα τρία στο σενάριό τους. Κάπου στο μέσο της ταινίας κάνω ένα pause για να θυμηθώ αν το Fargo κέρδισε τον Χρυσό Φοίνικα το 1996 ή …

του Γιάννη Παπουτσή Ο σκηνοθέτης του Reality και του Gomorrah επιστρέφει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Το Dogman, έκανε πρώτα μια στάση από το φετινό Φεστιβάλ Καννών, στο οποίο ο πρωταγωνιστής του,  Μαρσέλο Φόντε τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης ανδρικής ερμηνείας, ενώ η ταινία συμμετείχε στο επίσημο διαγωνιστικό κομμάτι. Ο Ματέο Γκαρόνε θεωρείται, όχι τυχαία, ένας απο τους πιο ταλαντούχους σκηνοθέτες της γενιάς του. Ο Ιταλός καλλιτέχνης, ο οποίος τιμήθηκε το 2012 με το Χρυσό Φοίνικα για την ταινία Reality, αυτη τη φορά ταξίδεψε στη Γαλλική Ριβιέρα με ένα φιλμ που έχει πολλές αναφορές στην τανία που του έφερε παγκόσμια αναγνώριση, το Gomorrah. Αρκετά σκληρή, με σαφή αναφορά στον αδίστακτο κόσμο του υποκόσμου της Ιταλίας, η ταινία κινείται περίεργα ανάμεσα στην άγνοια και τον φόβο. Ερειπωμένα σκηνικά που συμβαδίζουν με τη φθορά των χαρακτήρων και στη μέση του σκηνικού μια παιδική χαρά, που συμβολίζει την αθωότητα του πρωταγωνιστή της. Συμβολική αντίθεση που θα αποκαλυφθεί πλήρως στην τελευταία σκηνή της ταινίας. Όλα θα ξεκινήσουν όταν ο Μαρσέλο, ένας καλοκάγαθος ιδιοκτήτης κέντρου φροντίδας σκύλων και διακινητής μικροποσότητας κοκαίνης, θα …

Του Γιάννη Παπουτσή To 20ο Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου λαμβάνει χώρα αυτές τις μέρες στην πόλη του Λονδίνου. Η διοργάνωση άνοιξε τις πόρτες της στις 16 Νοεμβρίου και αναμένεται να ρίξει αυλαία στις 28 του μήνα, σε μια τελετή που θα διοργανώσει το Hoping Foundation στο Brunei Theatre του πανεπιστημίου του Λονδίνου. Το 1998, το πανεπιστήμιο SOAS του Λονδίνου φιλοξένησε τις πρώτες προβολές και έκτοτε έγινε θεσμός. Το 2004, κυρίως λόγο του μεγάλου ενδιαφέροντος από το κοινό, αποφασίστηκε η σύσταση ενός μη κερδοσκοπικού κινηματογραφικού φορέα, ο οποίος ανέλαβε την δημιουργία μιας κοινότητας φίλων του παλαιστινιακού κινηματογράφου, την άναδειξη καλλιτεχνών από τη χώρα και την περαιτέρω διάδοση της παλαιστινιακής κινηματογραφικής τέχνης. Η πρεμιέρα του Φεστιβάλ έγινε με το Ghost Hunting, του Raed Andoni. To εσωστρεφές ντοκιμαντέρ, που φέτος απέσπασε το πρώτο βραβείο στην Μπερνινάλε του Βερολίνου, αναπαριστά τα βασανιστήρια των Παλαιστίνιων κρατουμένων στα κέντρα κράτησης του Ισραήλ. Όπως είναι φυσικό, ο παλαιστινιακός κινηματογράφος έχει μια έντονη πολιτική χροιά, η οποία μέσα από την εσωστρέφεια των ταινιών της προσπαθεί να διεθνοποιήσει ένα ήδη γνωστό αλλά άλυτο στους καιρούς …

του Γιάννη Παπουτσή Μπορεί να πέρασε από 40 κύματα, να είδε 3 σκηνοθέτες, 2 πρωταγωνιστές και δεκάδες άλλους συντελεστές να πηγαινοέρχονται, όμως το Bohemian Rhapsody προσγειώθηκε στις αίθουσες πριν λίγες μέρες. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η ταινία θα είχε ακυρωθεί, θα είχε μπει στο συρτάρι του στούντιο ως εταιρική χασούρα και όλοι οι συντελεστές θα είχαν προχωρήσει στην αναζήτηση άλλων συνεργασιών. Άλλωστε, δέκα χρόνια πάλευαν οι υπεύθυνοι να τη φέρουν στο φως. Η βιογραφία του μεγαλύτερου ροκ performer που πάτησε ποτέ σκηνή όμως δεν είναι οποιαδήποτε περίπτωση. Χολιγουντιανά στιλιζαρισμένη και κατά διαστήματα επιφανειακή σαν ταινία της Ντίσνεϊ, η ταινία δεν είναι ακριβώς αυτό που θα περίμενε ένας θαυμαστής του Φρέντι Μέρκιουρι. Είναι γνωστό πως ο φρόντμαν των Queen έζησε μια σύντομη αλλά έξαλλη ζωή. Επικά πάρτι, ναρκωτικά, δεκάδες ερωτικούς συντρόφους και ένα μοναδικό ταλέντο με το οποίο γύριζε την υφήλιο και γέμιζε στάδια μαζί με την υπόλοιπη μπάντα. Παρόλα αυτά, η ταινία είναι περισσότερο μια δραματοποιημένη ανασκόπηση της πορείας των Queen από την αφάνεια στη δόξα, παρά η βιογραφία ενός ανθρώπου που μαζί με τον …