Η παράσταση Το Δείπνο ξεκινά με την αποκάλυψη της καρδιάς του δράματος. Ο μετρ του πολυτελούς εστιατορίου όπου διαδραματίζεται το έργο εισάγει τον θεατή με έναν μονόλογο στο θέμα του έργου. Ξέρουμε έτσι εξ αρχής για ποιον λόγο ο Σερζ Λόμαν, με την σύζυγό του Μπαμπέτ, έχει καλέσει σε δείπνο τον αδερφό του Πολ και την γυναίκα του Κλερ. Το ενδιαφέρον του θεατή παρόλα αυτά παραμένει ζωηρό, και γνωρίζει σταδιακά τα πρόσωπα του δράματος, πράγμα που επιτυγχάνεται με τη βοήθεια του κειμένου. Πρόκειται για μια προσεγμένη και καλογραμμένη θεατρική διασκευή του μυθιστορήματος, που έγινε από τον Ολλανδό ηθοποιό Kees Prins, φίλο του συγγραφέα Χέρμαν Κοχ. Οι χαρακτήρες είναι ξεκάθαρα σκιαγραφημένοι και οι πληροφορίες για τις ζωές τους και για τις μεταξύ τους σχέσεις δίνονται στις κατάλληλες στιγμές για να είναι πειστικές. Μαθαίνουμε, για παράδειγμα, για τα πιθανά προβλήματα ψυxικής διαταραχής του Πολ Λόμαν σταδιακά, μέσα από περιγραφές της συμπεριφοράς του αλλά και καίριες αναφορές στο ζήτημα σε συζητήσεις με τα υπόλοιπα πρόσωπα. Το έργο καθαυτό, και η συγκεκριμένη σκηνική απόδοση, μπορεί να χαρακτηριστεί ως σύγχρονο κοινωνικό …

Πρώτη δημοσίευση στο respublica.gr Της Σοφίας Ζήση Αφορμή για το κείμενο αυτό είναι δηλώσεις ανθρώπων του θεάτρου στον ελληνικό χώρο που ασχολούμενοι κυρίως με την αρχαία τραγωδία, ως ηθοποιοί ή σκηνοθέτες, κάνουν λόγο για τον αντιπολεμικό χαρακτήρα των αρχαίων κειμένων. Η άποψη αυτή δεν περιορίζεται στους επαγγελματίες του θεάτρου, ή στον ελληνικό χώρο μόνο. Σε κριτικούς, δημοσιογράφους, αρθρογράφους, ακαδημαϊκούς, στην κοινή γνώμη, στην Ελλάδα και διεθνώς, το κυρίαρχο αφήγημα είναι πως σημαντική πτυχή του αρχαίου δράματος είναι ο αντιπολεμικός του χαρακτήρας, άποψη που χρησιμοποιείται στις περισσότερες αναλύσεις ως κεντρική για την κατανόηση των έργων. Σ’ αυτό το κείμενο θα επιχειρήσω να αποδείξω πως η σύνδεση της αθηναϊκής τραγωδίας με αντιπολεμικές συνδηλώσεις είναι αναχρονιστική, θεωρητικά αστήρικτη και ευκαιριακή. Στην πρώτη ενότητα του κειμένου εντοπίζεται η γέννηση του αντιμιλιταρισμού ως κοινωνικού φαινομένου συνυφασμένου με την νεωτερικότητα. Αυτό γίνεται για να ξεκαθαριστεί η προέλευση της έννοιας του αντιπολεμισμού για να αναδειχτεί και να στηριχτεί η κεντρική θέση του κειμένου, δηλαδή το άτοπο της άμεσης ερμηνείας του αρχαίου δράματος ως φέροντος αντιπολεμικού μηνύματος. Στην ίδια ενότητα επιχειρείται και μια …